Meneer Knoops belt mij met het verzoek om eens langs te komen, zodat hij wat kan praten over zijn verdriet. Wanneer ik bij hem thuiskom en in de lichte woonkamer op de bank ga zitten, ruikt het er zacht naar rozen. Hij heeft het mooie bloemenhart, dat op de kist van zijn vrouw heeft gelegen bij de uitvaart, op de salontafel gelegd. Een kaarsje brandt bij de foto op de kast. Ook daar zie ik een roos in een klein vaasje.
Ik hoor dat hij bezig is met de koffie en niet lang daarna komt hij binnen met twee kopjes en iets lekkers. Het zijn de koekjes waar zijn vrouw zo verzot op was, vertelt hij mij. Ik neem er een van het schoteltje, ze zijn heerlijk zoet en samen genieten we zo even van het moment.
Hij snuit zijn neus
Wat schoorvoetend begint hij te vertellen over het korte ziekbed van zijn vrouw. Geheel onverwachts bleek zij ernstig ziek. Eerst leek het mee te vallen en zijn ze samen aan het gevecht naar gezond worden begonnen. Helaas volgde al heel snel het bericht dat er niets meer aan te doen was en na enkele maanden is zij overleden. Hij stokt en snuit zijn neus. Ik geef hem de ruimte om zich te herpakken.
Wat schoorvoetend begint hij te vertellen over het korte ziekbed van zijn vrouw. Geheel onverwachts bleek zij ernstig ziek. Eerst leek het mee te vallen en zijn ze samen aan het gevecht naar gezond worden begonnen. Helaas volgde al heel snel het bericht dat er niets meer aan te doen was en na enkele maanden is zij overleden. Hij stokt en snuit zijn neus. Ik geef hem de ruimte om zich te herpakken.
De beelden vertellen over de liefde
Hij loopt naar zijn computer en vertelt dat hij samen met zijn vrouw een opname heeft gemaakt als afscheid voor elkaar en voor de kinderen. Hij start de opnamen en samen kijken we naar deze ontroerende beelden. “Wat is ze vermagert hè?” Hij zucht ervan. De beelden vertellen over de liefde die zij voor elkaar en voor hun kinderen voelen. Dat het leven goed is geweest samen. Een belofte van hem dat hij zijn best blijft doen om door te gaan.
Hij loopt naar zijn computer en vertelt dat hij samen met zijn vrouw een opname heeft gemaakt als afscheid voor elkaar en voor de kinderen. Hij start de opnamen en samen kijken we naar deze ontroerende beelden. “Wat is ze vermagert hè?” Hij zucht ervan. De beelden vertellen over de liefde die zij voor elkaar en voor hun kinderen voelen. Dat het leven goed is geweest samen. Een belofte van hem dat hij zijn best blijft doen om door te gaan.
De klok tikt hoorbaar in de kamer nadat we beiden even stil zijn.
“Zij was mijn mantelzorger”
“Het was nooit de bedoeling dat zij eerder zou overlijden. Ik ben immers al heel lang ziek. We hadden alles geregeld, ook financieel, dat zij hier kon blijven wonen en nog best een aardig leven kon hebben. Maar nu is dat dus plotseling voor mij. In alles loop ik tegen het verdriet, het gemis aan. Want naast mijn partner, mijn maatje, mijn grote liefde was zij ook mijn mantelzorger. Zij zorgde voor mijn medicatie, het huishouden, de afspraken.”
“Zij was mijn mantelzorger”
“Het was nooit de bedoeling dat zij eerder zou overlijden. Ik ben immers al heel lang ziek. We hadden alles geregeld, ook financieel, dat zij hier kon blijven wonen en nog best een aardig leven kon hebben. Maar nu is dat dus plotseling voor mij. In alles loop ik tegen het verdriet, het gemis aan. Want naast mijn partner, mijn maatje, mijn grote liefde was zij ook mijn mantelzorger. Zij zorgde voor mijn medicatie, het huishouden, de afspraken.”
Leegte
Ze deden alles samen. Hij kan er nog niet echt bij dat ze weg is, voorgoed weg. Hij valt stil en huilt. Buiten hoor ik een tram die piepend door de bocht gaat. De buitenwereld die binnendringt in de verstilling door de rouw. Wanneer je samen zo verweven bent, grijpt de dood diep in. Zij laat een enorme leegte achter.
Ze deden alles samen. Hij kan er nog niet echt bij dat ze weg is, voorgoed weg. Hij valt stil en huilt. Buiten hoor ik een tram die piepend door de bocht gaat. De buitenwereld die binnendringt in de verstilling door de rouw. Wanneer je samen zo verweven bent, grijpt de dood diep in. Zij laat een enorme leegte achter.
Een draadje waaraan hij zich wat kan optrekken
Hij vertelt dat zijn kinderen proberen zoveel mogelijk taken over te nemen. Dat ze heel creatief zijn in het vinden van oplossingen, zodat hij zelfstandig kan blijven. Want weg uit hun appartement vol met herinneringen wil hij beslist niet. Gelukkig kan hij het zo redden, los van het verdriet, want daar kan hij geen vorm voor vinden. Elke dag huilt hij en is hij verschrikkelijk moe. “Ik probeer het echt, ik heb het haar beloofd, maar ik vind het heel erg moeilijk.” Ik vertel over de rouw en hoe dat ingrijpt. Wat je er mee zou kunnen doen en wat en hoe hij kan vertellen aan zijn bezorgde kinderen. Zo probeer ik een draadje voor hem te maken waaraan hij zich weer wat kan optrekken.
Hij vertelt dat zijn kinderen proberen zoveel mogelijk taken over te nemen. Dat ze heel creatief zijn in het vinden van oplossingen, zodat hij zelfstandig kan blijven. Want weg uit hun appartement vol met herinneringen wil hij beslist niet. Gelukkig kan hij het zo redden, los van het verdriet, want daar kan hij geen vorm voor vinden. Elke dag huilt hij en is hij verschrikkelijk moe. “Ik probeer het echt, ik heb het haar beloofd, maar ik vind het heel erg moeilijk.” Ik vertel over de rouw en hoe dat ingrijpt. Wat je er mee zou kunnen doen en wat en hoe hij kan vertellen aan zijn bezorgde kinderen. Zo probeer ik een draadje voor hem te maken waaraan hij zich weer wat kan optrekken.
Als een mantelzorger wegvalt
Wanneer je samen op leeftijd bent en de één de mantelzorger wordt voor de ander, loopt het wel eens heel anders dan voor meneer Knoops. Op het moment dat de mantelzorger wegvalt, ontstaat er vrijwel onmiddellijk een crisis. Er moet gelijk een opvang worden geregeld omdat de ander echt niet meer in staat is om voor zichzelf te zorgen. Het verlies van een geliefd persoon, verlies van woonomgeving en verlies van zelfstandigheid zorgen voor een enorm verlies. Waar we ons soms onvoldoende van bewust zijn. Druk met praktisch de zaken op de rails krijgen. Maar wellicht is er misschien toch nog ergens een gaatje om hier aandacht aan te geven.
Wanneer je samen op leeftijd bent en de één de mantelzorger wordt voor de ander, loopt het wel eens heel anders dan voor meneer Knoops. Op het moment dat de mantelzorger wegvalt, ontstaat er vrijwel onmiddellijk een crisis. Er moet gelijk een opvang worden geregeld omdat de ander echt niet meer in staat is om voor zichzelf te zorgen. Het verlies van een geliefd persoon, verlies van woonomgeving en verlies van zelfstandigheid zorgen voor een enorm verlies. Waar we ons soms onvoldoende van bewust zijn. Druk met praktisch de zaken op de rails krijgen. Maar wellicht is er misschien toch nog ergens een gaatje om hier aandacht aan te geven.
Wilt u meer informatie? Kijk op www.cvu.nl/na-de-uitvaart
