Het is weer de tijd van het jaar om een herdenkingsdienst te organiseren voor onze nabestaanden. In november valt er een uitnodiging bij hen in de bus. We houden de diensten graag kleinschalig, omdat dit als vanzelf voor een mooie en persoonlijke sfeer zorgt.
Herdenken is helemaal bij het verdriet en de dierbare aanwezig zijn om dan het leven weer in te stappen om weer moedig verder te gaan.
Troostend
Voor de herdenkingsdiensten gebruiken we onze eigen uitvaartcentra. Vaak is dat troostend voor de nabestaanden omdat hun dierbare daar heeft verbleven. En soms is het binnenlopen van ons centrum juist daarom ook lastig.
Met een glimlach opgevangen
Brenda komt alleen deze avond. Wanneer ze binnenkomt is het verdriet zichtbaar, maar moedig stapt ze de ontvangstruimte in. Met een glimlach vangt een collega van mij haar op, die haar jas aanneemt en haar begeleidt naar een tafeltje waar ze een kop koffie met wat lekkers krijgt. Brenda kijkt voorzichtig om zich heen en komt langzaam wat tot rust. Hierna druppelen de mensen binnen; een beetje aftastend ontstaan zo de eerste gesprekken.
Afsluiten
Ik ga naast Brenda zitten en ze vertelt me dat haar dochters de herdenking niet zo zagen zitten, maar dat zij het graag wel als afsluiting wil doen. Ze praat over het verlies van haar man en over de jaren van dementie die eraan vooraf gingen. Er was al zo veel verdriet. “Ik wou dat ik die laatste jaren kon uitstuffen en alleen hem kon herinneren als de man die hij was toen hij nog gezond was.” De tranen in haar ogen zeggen zo veel over de pijn en het verlies van haar man. “Er was al veel eerder veel verlies.” Ze zucht.
Haar nieuwe leven is al begonnen
De stilte die volgt is fijn en nodig om zich te herpakken. “Eigenlijk gaat het best wel goed met me hoor” vervolgt ze. Dan vertelt ze over de dingen die ze al heeft ondernomen en de plannen die er zijn. Petje af, ze is moedig aan haar nieuwe leven begonnen.
Geëmotioneerd
Dan is het tijd. We nodigen iedereen uit om de herdenkingsdienst te openen. Er is een mooi welkomstwoord en er worden prachtige gedichten voorgedragen. Samen met collega’s en begeleid door live muzikanten geven we vorm aan de dienst. Zacht klinkt een prachtige vrouwenstem, begeleid door gitaar. Ik zie dat Brenda geëmotioneerd raakt wanneer het tijd is voor haar om de kaars voor haar man aan te steken. Haar handen trillen en er rollen tranen over haar wangen. Ik knik naar haar en zij glimlacht dankbaar naar mij terug.
Varen op je eigen kompas
Wanneer ik mijn lezing over rouw geef, zie ik haar regelmatig knikken. Ze herkent wat ik uitleg over je eigen weg vinden, varend op je eigen kompas. Dat er veel goedbedoelde adviezen worden gegeven door anderen, maar je daar zelf een keuze in mag maken wat je gebruikt en juist niet. Ze glimlacht wanneer ik vertel over lichtjes voor jezelf verzamelen en ze is ontroerd door het gedicht waar ik mee eindig.
Wat is het mooi geweest
Zodra de herdenkingsdienst is afgelopen, praat iedereen nog even na onder het genot van een kopje koffie of thee. Brenda komt meteen naar mij toe. “Wat was dit mooi! Dat mijn verdriet er weer helemaal mocht zijn, zonder dat ‘alsmaar vooruit moeten’. Dat mijn man hier echt werd genoemd en er als het ware bij was, dat heeft voor mij zo veel troost gegeven.” Ze slaat haar arm om me heen en zo blijven we even staan.
Een dank je wel
Ze pakt nog een kop koffie en als vanzelf raakt ze in gesprek met de mensen die daar al zitten. Weg is het voorzichtige aftasten. Volop zijn mensen hun ervaring aan het delen. Mijn collega’s en ik krijgen nogmaals een ‘dank je wel’ bij het weggaan. En wij kijken met elkaar terug op weer een prachtige avond.
Herdenken is helemaal bij het verdriet en de dierbare aanwezig zijn om dan het leven weer in te stappen om weer moedig verder te gaan.
Wil je meer informatie? Kijk op www.cvu.nl/na-de-uitvaart
